Участник:Hellerick/HCF 10510 "Romanization of Russian"/Отрывок из романа «Алена и Аспирин»
Hrustnul oskolok pod kablukom.
Vo vsem rayone ne goreli fonari. Pri svete zvezd Aspirin xagal ot garaja k domu.
Mojno bylo vybratj dlinnyi i otnositeljno bezopasnyi putj vdolj ulitsy, no Aspirin ne byl devitsey i ne boyalsia nocnyh razboynikov. V podvorotniah vonialo, no on i k etomu otnosilsia filosofski. Cerez neskoljko minut za nim zakroyetsia jeleznaya dverj podyezda. Konsyerx Vasia znayet, cto po voskresenyam Aspirin vozvrascayetsia ne v tri i ne v cetyre, a vsego lix v polvtorogo, i, vozmojno, vyidet vstrecatj…
On vkliucil karandax-fonarik, svernul v podvorotniu i pocti srazu ostanovilsia, uvidev yeye.
Ponacalu yemu pokazalosj, cto devocka narisovana na stene — takoy nepodvijnoy i ploskoy ona kazalasj na fone krasno-sine-cernyh graffiti. No vot luc sveta upal yey na litso, ona zajmurilasj, zagorodilasj ladonyu i plotneye prijala k sebe pliuxevuyu igruxku — veroyatno, medvedia.
— Ty cto zdesj delayex? — vyrvalosj u Aspirina.
On posvetil fonarem tuda i siuda: podvorotnia-tonnelj byla pusta. Togda on snova perevel luc sveta na devocku — ne na litso, a na ruki, krepko obhvativxiye nevedomu zveruxku.
— Ty cto zdesj delayex? — povtoril on uje strogo.
Devocka molcala.
Na vid yey bylo let desiatj. Nikak neljzia bylo skazatj, cto eto brodiajka, ili niscenka, ili nescastnyi rebenok, pozabytyi na ulitse pyanymi roditeliami. Ona ne kazalasj daje ispugannoy. V dvijenii, kakim ona obnimala igruxku, bylo boljxe zastencivosti, nejeli straha.
— Cto, possorilasj s roditeliami? — predpolojil Aspirin i srazu pocuvstvoval sebia idiotom.
Devocka molcala.
— Cto, tak i budex zdesj stoyatj? — Aspirin zlilsia vse boljxe. — Seycas pridet zloy diadia, nasadit tebia na nojik… Gde tvoi «xnurki»?
Devocka kazalasj udivlennoy. Ne to perspektivoy vstreci so «zlym diadey», ne to vnezapnym interesom, kotoryi Aspirin proyavil k yeye obuvi.
— Nu poxli, — skazal Aspirin, v razdrajenii gotovyi otvesitj devconke opleuhu. — Poxli, sdam tebia v militsiyu, pustj oni iscut tvoih predkov. Kretiny, smotretj nado lucxe za detjmi…
Aspirin boyalsia, cto devocka zaplacet i togda glupaya situatsiya pererastet v kriticeskuyu. Na samom dele on dumal sdatj nahodku konsyerju Vase: tot byl dobrym celovekom, razdaval v horoxiye ruki pribludnyh kotiat i scenkov, a proxloy zimoy ustroil daje sudjbu kakogo-to besprizornika.
Devocka smotrela yasnym, vnimateljnym, soverxenno vzroslym vzgliadom.
— Ispugalsia? — sprosila ona nakonets.
— Ya?!
On tut je ponial, cto devocka prava. On v samom dele ispugalsia — ne to otvetstvennosti, neponiatno kak svalivxeysia na nego v etoy podvorotne, ne to cego-to drugogo. Devockinoy teni proverh urodlivyh graffiti?
— Ty cto zdesj stoix sovsem odna? — sprosil on tonom nije.
— Ya ne odna. Ya s Mixutkoy, — ona otorvala nakonets ot grudi i pokazala Aspirinu svetlo-koricnevogo medvejonka s plastmassovymi glazami.
— S Mixutkoy — drugoye delo, — ustalo probormotal Aspirin. — Gde tvoy dom?
Devocka neopredelenno pojala plecami.
— Neljzia detiam po nocam stoyatj v podvorotne, — Aspirin sam sebe kazalsia starym bezmozglym zanudoy. — Zdesj opasno.
— Da, — soglasilasj devocka. — On menia iscet. On prixel za mnoy.
— Kto?
Devocka ne otvetila.
Aspirin prokrutil v golove veroyatnyi rasklad. Roditeli v ssore, vozmojno, razvedeny. Ili matj-alkogolicka, a rebenka otsudili ottsu. Maloveroyatno, no malo li. Koroce, otets za ney prixel, a ona s ottsom pocemu-to idti ne hocet. Bytovuha v polnyi rost. Ranne-podrostkovyie problemy.
— Tak, — skazal on rexiteljno. — Ili ty so mnoy idex, ili… stoy sebe. Tak cto?
Devocka molca smotrela na nego kruglymi, kak s otkrytki, golubymi glaziscami.
— Ya poxel, — skazal Aspirin s oblegceniyem. — Semeynyie razborki — ne po moyey casti.
On napravil luc sveta na scerbatyi asfaljt pod nogami i zaxagal k vyhodu iz podvorotni. Vperedi, v proyeme arki, mertsali zvezdy. Kak horoxo, cto u menia net detey, dumal Aspirin, vyhodia pod cistoye letneye nebo. Kak horoxo, cto ya ne jenilsia togda na Liusjke, dumal on, svoracivaya v prohodnoy dvor. Kak horoxo, cto ya…
Myslj oborvalasj. Na detskoy ploscadke — gde je yesce? — pod umirayuscey ot uduxya lipoy gnezdilisj obkurivxiyesia maloletki.
A mojet, ne obkurivxiyesia. A mojet, soverxennoletniye. V temnote ne razobratj. Ne soscitatj ogonjki sigaret, ne sprositj dokumenty.
— Ey, ty! Idi siuda!
Aspirin maznul po kompanii fonarem. Celovek xestj. Odna devitsa. I, cto samoye nepriyatnoye — buljteryer.
— Ne slepi, padla!
Rycaniye.
Aspirin pogasil fonarj i tihonjko otstupil k vyhodu so dvora. Mojet, sami otsohnut i sami otvaliatsia?
Ne tut-to bylo.
— Idi siuda, govoriat! Lucxe budet!
— Cto nado, rebiata? — osvedomilsia Aspirin po-delovomu. — Ya — di-djey Aspirin…
Rjaniye. Eti deti libo ne verili yemu, libo ne sluxali radio.
— Aspirin-pidorin, prikuritj ne naydetsia? — zvonko sprosila devitsa.
On otstupal, ne svodia glaz s sobaki. U odnogo yego priyatelia kogda-to byla takaya. Otgryzla sredniy palets na levoy ruke — sobstvennomu hoziainu…
— Derji psa, — predlojil on holodno.
Rjaniye. Devitsa zalivalasj gromce vseh. Kakoye nepriyatnoye socetaniye, podumal Aspirin, — babets i sobaka…
— Abelj, fas! Otorvi yemu yaytsa!
Aspirin povernulsia i pobejal. Palku mne, palku, lucxe jeleznuyu, lucxe zatocku… Net vremeni podobratj kirpic… temno… a balloncik, kotoryi tselyi god provalialsia v sumke, segodnia ostalsia v bagajnike — lejit v garaje, polejivayet…
Tusklo vspyhnul fonarj u vhoda v podvorotniu. Etogo sveta kak raz hvatilo Aspirinu, ctoby ne naletetj v temnote na musornyi bak. On v posledniy moment viljnul v storonu, oglianulsia i uvidel v svete fonaria, kak buljteryer, pohojiy na farxirovannyi blednyi culok, nesetsia cerez dvor, a vsled za nim bejit cudisce o vosjmi nogah, cetyre rta cto-to vopiat, vosemj ruk mesiat vozduh…
Toljko teperj Aspirin vspomnil o devocke, kotoraya po-prejnemu stoit, navernoye, v etoy samoy podvorote i prijimayet k grudi medvejonka.
On podhvatil s zemli oskolok kirpica, kinul v psa i pocti popal. Tvarj zamedlila dvijeniye, no nenadolgo.
— Skotina! Ty cto delayex! — orala devitsa. — Abelj, vziatj!
Aspirin kinulsia v podvorotniu. Svet fonaria naskvozj prostrelival betonnyi koridor. Devocka, vopreki nadejdam Aspirina, ne ubejala, uslyxav kriki, topot i rycaniye, a toljko plotneye vjalasj v stenu.
Aspirin shvatil yeye za ruku i potascil za soboy. Zria, navernoye. On i sam, bez ballasta, begal kuda medlenneye korotkonogoy sobaki.
Podvorotnia zakoncilasj. Devocka vyrvala ruku iz ruki Aspirina, obernulasj i brosila medvejonka obratno, v proyem arki, gde na stenah prygali teni.
Snacala on uslyxal krik — vizg, voplj, razryvayusciy cii-to golosovyie sviazki.
I sekundoy spustia uvidel ogromnuyu tenj, vyrosxuyu na betonnoy stenke poverh poblednevxih v strahe graffiti.
Gluho uhnula sobaka. Cto-to xlepnulo o stenu i o pol. I sdelalosj tiho. Toljko topot nog, zatihayusciy daleko-daleko…
V sosednih domah stali zajigatjsia okna.
— Uhodim, — skazal Aspirin, ploho soobrajaya, vedomyi instinktom.
— Seycas, — skazala devocka. — Mne nado zabratj Mixutku.
Ona voxla v proyem arki, podniala cto-to s asfaljta, berejno otriahnula, prijala k grudi. Aspirin glianul poverh yeye sklonennoy golovy: v podvorotne bylo pusto. Daleko, u protivopolojnogo vhoda, lejal napolovinu razorvannyi trup sobaki.
— Idem, — skazala devocka.
On shvatil yeye za ruku i potascil proc, starayasj derjatjsia v teni i ni v koyem slucaye ne popadatjsia na glaza rastrevojennym sonnym obyvateliam, cii golovy to zdesj, to tam vygliadyvali v okna, v fortocki, s balkonov.
- * *
— Nespokoyno segodnia, — skazal konsyerx Vasia. — Po vsemu rayonu sobaki, slyxix, razgavkalisj… Vizjal kto-to — priamo jutj… Ty kak doxel?
— Normaljno, — sovral Aspirin. — Devocku vot… vstretil…
Devocka smotrela na konsyerja s privetlivym interesom.
— Nocyu? — udivilsia Vasia. — Odna?
— S Mixutkoy, — utocnila devocka.
Podoxel lift. K scastyu, skvozj proyem v sdvigayuscihsia dveriah Aspirin uspel zametitj Vasino litso: xagnul obratno i pomexal dvernym stvorkam soytisj.
— Rebenok poterialsia, — skazal on Vase. — Zavtra s utra budu zvonitj v militsiyu… iskatj roditeley… ne brosatj je na ulitse, da?
Vzgliad konsyerja poteplel:
— Da… Eto… Ostavliayut detey, gde ni popadia… Rasstrelivatj by takih roditeley na ploscadiah…
Aspirin perevel duh i snova najal na knopku s tsifroy «piatj». Devocka molcala, pogliadyvala snizu vverh, gladila mixku po golove.
Lift skrejetnul, ostanavlivayasj na piatom. Aspirinu prixlosj neskoljko raz gluboko vzdohnutj, prejde cem ruki hotj nemnogo uspokoilisj i prygayusciy kliuc naxel zamocnuyu skvajinu.
— Zahodi…
Zajegsia svet. Devocka stoyala posredi boljxoy prihojey i scurilasj — sovsem kak togda v podvorotne. Aspirina peredernulo.
Ne razuvayasj, on proxel na kuhniu. Otkryl navesnoy xkaf, otyskal pocatuyu butylku konyaka. Plesnul v caynuyu caxku. Vypil. Yesli i otpustilo, to sovsem cutj-cutj.
Devocka po-prejnemu stoyala posredi prihojey — uje bez tufelj. Aspirin porazilsia, kakiye u neye cistenjkiye noski. Novyie, v melkuyu krasnuyu polosku.
— Kak tebia zovut? — sprosil on, preryvaya pauzu.
Ona posmotrela na nego ukoriznenno:
— A tebia kak zovut?
— As… — on vovremia prikusil yazyk, potomu cto «Aspirin» — eto nepedagogicno. — Aleksey. Vot, nadenj tapki.
Ona sunula nogi v «gostevyie» jenskiye xlepantsy, kotoryie byli na piatj razmerov boljxe yeye stupni.
— Ty golodnaya? — sprosil on ravnoduxno i cutj ne vzvyl ot neyestestvennosti, faljxi vo vseh etih bytovyh manipuliatsiyah. Tapki-kuhnia-peljmeni-cay…
— Ya ne golodnaya, Mixutka golodnyi, — skazala devocka seryezno. — U tebia yestj med?
— Yestj…
V kuhne ona uselasj na taburetku, usadila mixku na kray stola i slojila ruki na koleniah. Mixka sidel, skosobocivxisj, gliadia pered soboy pugovicnymi glazami, svesiv vatnyie lapy.
Na odnoy byl oskolok stekla.
Aspirin, vnutrenne peredernuvxisj, snial oskolok pri pomosci salfetki. Vybrosil v musornoye vedro.
— Tak cto nascet meda? — sprosila devocka.
— Seycas… Yemu v bliudtse polojitj ili on mojet iz banki?
— Vse ravno, — pokladisto rexila devocka.
— Yemu grecnevyi, lipovyi ili tsvetocnyi? — osvedomilsia Aspirin.
Devocka meljkom glianula na igruxku.
— Tsvetocnyi lucxe. No eto ne printsipïaljno.
Aspirin cutj ne vyronil caxku, kotoruyu toljko cto snial s polki.
— A lojku yemu nado? — pointeresovalsia hriplo.
Devocka usmehnulasj:
— Gde ty videl, ctoby medvedi yeli lojkami? Toljko v muljtikah!
— A-a, — neopredelenno skazal Aspirin. Postavil na stol pered mixkoy stogrammovuyu banocku tsvetocnogo meda. S usiliyem otvernul kryxku. Otoxel k moyke, vstal, skrestiv ruki na grudi, ustavilsia, budto ojidaya, cto pugovicnyie glaza mignut, igruxka potianetsia vatnoy lapoy k banocke, zacerpnet med i poneset, roniaya kapli, k vyxitomu na pliuxe rtu…
Igruxka ne xeveljnulasj. Devocka vziala medvejonka za lapu, zasopela za nego, namorscila nos:
— Mixutke nravitsia. Spasibo.
— Pojaluysta, — vzdohnul Aspirin. — Nu a teperj, kogda on poyel…
— Gde je on poyel? On toljko nacal!
Aspirin posmotrel na casy. Polovina tretyego noci. Poka udirali s mesta proixestviya, poka plutali pereulkami, poka Aspirin rexal, cto delatj daljxe…
— U tebia yestj domaxniy telefon? — sprosil on beznadejno.
— Net, — otozvalasj devocka, «zacerpyvaya» medvejyey lapoy med i cavkaya ot voobrajayemogo udovoljstviya.
— Ty voobsce dumayex vozvrascatjsia domoy?
Devocka vziala so stola salfetku i nacisto vyterla mixkinu mordu. U neye byli korotko ostrijennyie rozovyie nogti. Cistyie nezagorelyie ruki. Na svejey futbolke — dva letiascih drakona, boljxoy i malenjkiy, i nadpisj: «Krakow. Learning to fly».
— Ty byvala v Krakove?
Devocka ne otvetila.
Aspirin plesnul sebe yesce konyaka. Ruki pocti perestali triastisj.
— Cto tam bylo? — sprosil on, gliadia na polosatyie gostiiny noski.
— Gde?
— Tam.
Devocka vzdohnula.
— On za mnoy prixel… A ya ne hocu idti s nim.
— Otets?
— Net. On mne ne otets.
— Otcim?
— On.
— Kto?
Devocka vzdohnula snova. Aspirin nervno poter ladoni:
— Kto ubil sobaku?
Devocka kivnula na igruxecnogo medvedia. Aspirin vspomnil polurazorvannogo blednogo buljteryera.
— Voobsce-to, — skazala devocka razdumcivo, — eto oni yeye ubili. Davno. Kogda ona gnalasj za toboy, ona byla uje mertvaya.
— Vzryva vrode ne bylo, — sam sebe skazal Aspirin. — Mojet… u nih okazalosj s soboy cto-to vrode… nu… upalo sobake pod nogi i vzorvalosj.
— Myxka bejala, hvostikom mahnula, — skazala devocka bez ulybki, — yaicko upalo i vzorvalosj… Ty hocex spatj?
— Ya xestj casov travil v efire bayki, — priznalsia Aspirin. — Razgovarival s kakimi-to idiotami po telefonu. Stavil na zakaz idiotskiye pesenki. Potom maloletniye kretiny podsteregli menia v podvorotne i natravili buljteryera. A on vozjmi da i sdohni na begu. Da ne prosto sdohni — razorvisj…
— Nicego, — skazala devocka primiriteljno. — Ty vypyex yesce i zasnex.
— I kogda prosnusj, tebia uje zdesj ne budet, — mectateljno predpolojil Aspirin.
— Eto vriad li, — skazala devocka i obniala medvejonka.
